In de kleurrijke wereld van animatie, waar alles mogelijk hoort te zijn, is een zorgwekkend probleem op te merken. Hoewel er al veel verbeteringen zijn geweest in hoe mensen van verschillende etniciteiten en seksuele voorkeuren worden getoond in tekenfilms en animatieseries, missen we nog steeds iets belangrijks: het laten zien van hoe deze twee aspecten samen kunnen komen. Auteur Keith Miller en regisseur Terrance Daye werken samen om deze intersectionaliteit tot leven te kunnen brengen in hun opkomende animatie short Pritty: The Animation, gebaseerd op het gelijknamige boek geschreven door Miller. ZWART had de mogelijkheid te praten met de makers over het belang van representatie en hoe Pritty hier aan toe zal voegen.

‘Zoiets bestaat nog niet!’

'Pritty', een ambitieus korte filmproject, stond voor een onverwachte uitdaging tijdens de COVID-19-pandemie. Oorspronkelijk gepland als live-action productie, maakten de beperkingen en veiligheidsprotocollen het filmen vrijwel onmogelijk. Vastbesloten om zijn visie tot leven te brengen, besloot regisseur Terrance Daye out of the box te denken en alternatieve manieren van filmvormgeving te verkennen.

De centrale vraag die Terrance's creativiteit dreef was: "Wat kan iemand worden als hij of zij losbreekt uit de beperkingen van de samenleving?" Deze vraag bracht een nieuw idee teweeg, namelijk het transformeren van Pritty van live-action naar animatie. Terwijl Terrance inspiratie en referenties zocht voor zwarte queer-animatie, kwam hij tot een verrassend besef: er was praktisch geen representatie in dit genre. "Zoiets bestaat nog niet binnen de popcultuur en juist daarom moest het gemaakt worden!" vertelt Terrance.

Auteur Keith Miller vertelt dat hij een verhaal wou creëren. waar verschillende lagen van de identiteit van het hoofdpersonage worden geëxploreerd. Factoren zoals ras, gender, seksualiteit en de plek waar je bent opgegroeid spelen allemaal een rol in wie jij bent als persoon. Volgens hem is het belangrijk om deze intersectionaliteit te zien, zodat mensen zien dat je niet hoeft te voldoen aan één bepaald beeld. Zo zegt Keith: "Mannen worstelen met schadelijke ideeën over hoe mannelijkheid eruit hoort te zien, wat een negatieve invloed kan hebben op hun mentale gezondheid. Voor zwarte mannen is dit nog complexer, omdat ze vaak gedwongen worden aan traditionele mannelijkheidsnormen te voldoen, enkel om te overleven. Hoe goed zwarte mannen zich kunnen ontwikkelen en zichzelf kunnen zijn, hangt af van wat ze denken dat mogelijk is. We wilden deze kans grijpen om een wereld te creëren waarin een jongen van de straat zonder negatieve gevolgen een bloem in zijn oor kan dragen. Hij zou gewoon helemaal zichzelf kunnen zijn zonder gestraft te worden."   

Het verhaal van Pritty

Het verhaal van Pritty gaat over om Jay, een zwarte jongen met donkere huid die opgroeide in het diepe zuiden. "Hij is zacht in een wereld van beton", legt auteur Keith Miller uit. Pritty richt zich op Jay’s coming-of-age verhaal waarin hij uit de schaduw probeert te treden van zijn oudere broer Jacob, die meer traditioneel mannelijk is. In zijn persoonlijke reis ontmoet hij veel andere personages die hem helpen bij het niet alleen ontdekken van wie hij is, maar ook wie hij kan worden.

Op de vraag of het verhaal losjes is gebaseerd op Keith's eigen levenservaringen, antwoordde de schrijver: "Geen enkele fictie is puur fictief, omdat de beste fictie geworteld is in de realiteit. Het opgroeien als zwart en queer raakt het verhaal heel persoonlijk. Het mooie van verhalen vertellen is dat we elementen uit ons eigen leven die ons pijn doen kunnen gebruiken om ons te helen." Pritty toont niet alleen pijn, maar richt zich vooral op vreugde en radicale acceptatie.

Wat Terrance aantrok tot het boek, dat gepland staat om in november uit te komen, is dat het niet alleen ging over Jay's coming-of-age-verhaal. Elk personage, vooral de zwarte mannelijke personages, is van belang. "Ze worden op een prachtige manier afgebeeld, waarin ze de ruimte krijgen om gewoon te zijn en buiten het stereotype te treden van wie wij als samenleving denken dat zwarte mannen moeten zijn of wat zwarte seksualiteit moet zijn."

Authentiek zwart

Ondanks het gebrek aan referentiemateriaal voor andere zwarte queer geanimeerde films, vonden Terrance en Keith toch veel inspiratie in andere media. De esthetiek van Studio Ghibli's film Ocean Waves en de pastelkleuren in Avatar: The Last Airbender waren grote invloeden op de visuele stijl van 'Pritty'. Terrance legt uit: "We wilden een zachter gevoel toevoegen, zoals in het genre van anime, maar tegelijkertijd de look van onze personages authentiek zwart behouden."

Als referentiepunt voor de ontwerpen van de personages waren The Boondocks en de muziekvideo 'Feels Like Summer' van Childish Gambino belangrijke invloeden. "Er waren veel gesprekken over hoe we de schoonheid van zwart-zijn konden vastleggen zonder het als een karikatuur te laten lijken. Door kenmerken als zwarte lippen en haartexturen te benadrukken. Alleen een gekleurde huid is niet genoeg. Een krachtige opmerking die steeds weer terugkwam in de reacties op onze preview op YouTube was: 'Ik heb mezelf nog nooit zo prachtig vastgelegd gezien'. Dat was ons doel." voegt Keith toe.

‘Wij zijn het waard om zichtbaar te zijn’

Wat Keith en Terrance willen meegeven aan het publiek is dat het mogelijk is om je eigen ruimte te creëren, ook al is de weg daar naartoe niet altijd even makkelijk. Zodra je in de wereld van animatie wilt werken, zal je erachter komen dat de kortste scènes al heel veel geld kosten om in elkaar te zetten. "We zijn heel bevoorrecht met zo’n goede partners zoals Powerhouse Animation Studios om dit te mogen doen" zegt Terrance. Dat gezegd hebbende, wilt hij ook de boodschap meegeven aan jonge zwarte animatoren dat het belangrijk is om door te blijven gaan met pushen. "Ik hoop dat Pritty hen het gevoel geeft dat ze krachtig genoeg zijn om hun webtoons om te zetten naar korte films en grote producties. Ik wil ook dat de industrie beseft dat er een publiek is voor zwarte queer geanimeerde verhalen en dat er genoeg talent beschikbaar is om deze verhalen tot leven te brengen."

Keith sluit zich hier bij aan en benadrukt dat de gemeenschap die je vertegenwoordigd het waard is om zichtbaar te zijn. Er is zo’n grote gepassioneerde groep aan mensen die dezelfde missie hebben om goede representatie te brengen. Dit kan soms voelen als een onmogelijke taak door alle obstakels die de industrie met zich meebrengt. Keith sluit daarom ook af met de volgende inspirerende quote: "Er zijn mensen die vastberaden genoeg zijn om het onmogelijke te kunnen bereiken. Zoals Nelson Mandela zei: 'Alles is onmogelijk totdat het gedaan is.' Als we onze kunst durven te creëren, helpt het mensen te helen."