2023

Op zaterdag 7 oktober pleegt de terroristische groep Hamas een aanslag op Israël waarbij meer dan 1400 onschuldige burgers om het leven kwamen. Op deze dag dansten 3000 burgers tot in de vroege ochtenduren in de naam van de ‘vrede’. Dit feest kwam tegen 6:30 ‘s ochtends, door de terroristische aanslag van Hamas, bruut ten einde. Israël was in shock, de wereld was in shock. En de Israëlische overheid besluit met alle macht en woede wraak te nemen door geweld met nog meer geweld te bestrijden. Nauwelijks een week later, op 14 oktober, laat het Israëlische leger weten dat onschuldige burgers van het noordelijke deel van de Gazastrook 24 uur de tijd hebben om te vluchten naar het zuiden. Daarna zou het gaan gebeuren. Maar wat er zou gaan gebeuren, dat was onduidelijk voor zowel de onschuldige Palestijnse burgers en de wereld die in spanning toe keek.  Zal Israël een resoluut land offensief inzetten of zal het Israëlische leger doorgaan met afschieten van raketten?

De wereld kijkt mee terwijl het Israëlische leger flyers met een deadline van 24 uur via de lucht boven Gaza verspreidt. Op de grond rapen de onschuldige Palestijnse inwoners deze flyers in paniek en verwarring op. Waar kunnen de inwoners van het noordelijke deel van Gaza heen? Gaza heeft een van de hoogste bevolkingsdichtheid-cijfers van de hele wereld met circa 5500 inwoners per vierkante kilometer (aldus het lokale bevolkingsregister uit 2021). Daarnaast heeft het Israëlische leger de meeste wegen naar het zuiden vernietigd in hun strijd tegen Hamas waarbij honderden onschuldige Palestijnse burgers om het leven zijn gekomen. En als de inwoners in het noorden het voor elkaar krijgen de kleine afstand naar het zuiden af te leggen, wat dan? Er is geen plek. Het weinige wat niet gebombardeerd is, is al overvol.

Ziekenhuizen in Palestina worden gebombardeerd in de gebieden waar Israël veiligheid had beloofd. De Israëlische overheid beweert dat het Hamas is die zijn eigen volk als “human shield” gebruikt. En Hamas zegt dat de Israëlische overheid altijd liegt en zij op 17 oktober de raket bewust hebben gericht op het ziekenhuis. Ongeacht wie de waarheid spreekt (want de internationale media zijn er nog niet over uit wie de raket heeft afgeschoten) zijn er honderden onschuldige Palestijnse kinderen, nierpatiënten, kankerpatiënten en medici om het leven gekomen. En nu lijkt het nog meer dan ooit dat vrede wellicht nooit zal komen.

We gaan terug naar het begin.

Wat is de oorsprong van deze 75-jarige vicieuze cirkel waar Palestina en Israël zich in bevinden? En waarom hebben juist nu de Palestijnse burgers onze hulp meer nodig dan ooit? Deze vraag is heel complex. De Palestijnse burgers  hebben onze hulp altijd nodig gehad. Maar nu staat de hele politieke situatie van het midden oosten nog meer dan ooit op het spel. Iran steunt Hamas en Saudi-Arabië wil een  positieve politieke en economische relatie aangaan met Israël. Wat gaat dit betekenen voor de veiligheid van Palestina en vrede voor het hele gebied?

1947-1949

Tussen 1947 en 1949 probeerde de Verenigde Naties het toenmalige Palestina te verdelen in een Israëlische en Palestijnse staat. Deze verdeling zou gedaan worden aan de hand van de Britse Balfour-verklaring uit 1917: welke een bijna volledig willekeurige verdeling van het land beschreef.

Dit betekende dat Palestijnen die zich opeens op ‘Israëlisch’ grondgebied bevonden, moesten vertrekken. Stel je dit even voor als mens… Jij en je hele familie wonen al generaties lang in je geboortestad en een groep vreemde oude witte mannen aan de andere kant van de planeet besluit dat er plaats moet worden gemaakt voor een nieuwe natie, ten koste van het thuis van jou en jouw familie… Zeer begrijpelijk natuurlijk dat de Palestijnen, die al honderden generaties in vrede leefden met een kleine groep orthodoxe Joden en Christenen dit plan afkeurden, omdat dit immers al zo lang als zij wisten hun thuis was. Joden uit de hele wereld waren getraumatiseerd en kapot door de gruwelijke holocaust. Door eeuwenlange achtervolging vanwege hun jodendom droomden de Joden van hun eigen staat, welke hen beloofd was in het Eerste Testament van de Bijbel.

75 jaar geleden, op de vijfde dag van de Hebreeuwse maand Lyar (14 mei 1948), werd Israël een onafhankelijke staat. Voor de Joden is dit tot de dag van vandaag een feestdag, maar voor de Palestijnen een zwarte pagina in de geschiedenis. De Palestijnen noemen deze dag de Al Nakbha en herdenken deze elk jaar op 15 mei, de dag waarop zij hun grondgebied en thuis verloren. 

1967

Na bijna 20 jaar conflict over Palestijnse grondgebied viel het Israëlische leger tijdens een zesdaagse oorlog in 1967 de Palestijnse Westbank en Gazastrook binnen en nam daar de controle over. Door dit bezet verliezen honderden duizenden Palestijnse vluchtelingen wederom hun thuis en vluchten naar buurlanden zoals Jordanië.

1987

De eerste Intifada (opstand) speelt zich af in 1987. De Palestijnen zijn gefrustreerd en getraumatiseerd door het Israëlisch bezet dat in 1967 begon. Er is amper progressie tot het worden van een zelfstandige Palestijnse staat en de economie staat zo goed als stil met alle gevolgen van dien. De Palestijnen die zich hopeloos voelen, uiten zich eerst door vredig te protesteren en daarna door middel van gewelddadig verzet.

Israël reageert eerst met militair geweld en daarna door middel van het implementeren van sancties zoals een strenge avondklok, het afsluiten van Palestijnse straten, buurten, ondernemingen en het deporteren van Palestijnse verzetsstrijders. Hun aangewezen grondgebied, wat een soort van geforceerde woonplek is die door de Verenigde Naties zomaar zo besloten was, vormden het grondwerk voor wat men nu de grootste openluchtgevangenis ter wereld noemt.
 

Jaren 70 en 80

Tijdens de jaren 70 en 80 vertegenwoordigt “The Palestine Liberation Organization” (PLO) Palestijnse burgers. Deze jaren staan in het teken van meerdere verzet en terroristische incidenten, waarbij wederom duizenden onschuldige Palestijnse burgers en onschuldige Israëlische burgers om het leven komen. 

1993

In 1993 tekenen Israël en PLO de Oslo-akkoorden waarbij beide kanten elkaar erkennen en er wordt afgesproken dat de Palestijnen zichzelf mogen gaan besturen. Dit klinkt goed en hoopvol toch? Maar toch liep het mis.

De Oslo-Akkoorden waren een soort raamwerk dat beide partijen hoorde te helpen met het geleidelijk overdragen van zaken als autoriteit en bestuursrecht aan de PLO. Deze processen waren echter bezaaid met moeilijkheden, zo waren er constant meningsverschillen m.b.t. economische uitdagingen, grondgebied en veiligheid. De vete gaat door… 

1996-2005 

Drie jaar na het tekenen van het Oslo Akkoord begon de Israëlische regering in 1996 met de bouw van de ‘Gazastrook-barrière’, het grootste deel van de constructie vond plaats tussen 2000 en 2005. Het besluit om de barrière te bouwen werd genomen om de veiligheid van Israël te verbeteren en terroristische aanvallen vanuit de Gazastrook te verminderen. En om meer controle uit te oefenen op bewegingsvrijheid van Palestijnen. Deze “Israeli Security Fence” is een zeer controversieel onderwerp omdat deze volgens critici geleid heeft tot een nog slechtere economische situatie voor de Palestijnen en tot nog meer annexatie van Palestijns grondgebied.

Ernstige schendingen van mensenrechten

Beperkingen van de bewegingsvrijheid, geweld, discriminatie, politieke onderdrukking, economische onderdrukking en ernstige schendingen van mensenrechten beschrijft het dagelijkse leven van Palestijnse burgers in Gaza en de Westbank. Sinds 2005 wordt de Gazastrook gezien als de grootste openluchtgevangenis in de wereld en al decennialang trekken mensenrechten- en humanitaire organisaties zoals Amnesty International en War Child aan de bel. En nu? De komende dagen, weken en misschien maanden zullen we het erover hebben en naarmate het geweld afneemt zal dit onderwerp minder besproken worden in de media. Op een gegeven moment hebben we het er helemaal niet meer over en gaan wij hier in Nederland weer door met ons leven. Ook het leven in de grootste openluchtgevangenis zal dan weer door gaan. Alleen nu met nóg meer verdriet, nóg minder bezittingen en … nog minder Palestijnen.

De komende dagen nodigen wij jullie uit om deze tijdlijn met ons aan te vullen, om gedachtes te delen en met kleine acties de urgentie aan te stippen over de mensenrechten die op dit moment geschaad worden. Wij delen ons podium voor de perspectieven die niet overal even veel gehoord worden. Want stilzwijgen is toezeggen.

—

disclaimer: Omroep Zwart is tegen alle vormen van discriminatie en dus ook antisemitisme. Het stellen van kritische vragen m.b.t. de handelingen van het Israelische leger en mensenrechten die geschonden worden is niet antisemitistisch.