Cowboy Carter en racisme in de countrymuziek industrie

Midden in het hart van het Amerikaanse muzikale erfgoed staat countrymuziek. Het is een cultureel medium waarmee verhalen over liefde, verlies en de essentie van het “Amerikaan zijn” worden gecommuniceerd en gevierd. Maar, achter de twangy beats en rauwe menselijke teksten, schuilt er diepgewortelde racisme. Want het “Amerikaan zijn” wat zo gevierd wordt in dit genre is alleen maar die van de witte Amerikaan. 

Let’s talk history

Decennialang wordt countrymuziek voornamelijk gezien als een wit genre, waarbij zwarte artiesten en andere van kleur constant tegen blokkades aanlopen met betrekking tot erkenning binnen deze industrie. Hoewel enkele pioniers, zoals Charley Pride en Darius Rucker, erin geslaagd zijn deze barrières te doorbreken, blijven hun successen eerder uitzonderingen dan de regel. Beyonce brengt met Cowboy Carter hier verandering in. Cowboy Carter is het tweede album van drie waarbij Beyoncé muziekgenres, die hun origine in zwarte communities hebben, keihard reclaimt. Het album hiervoor RENAISSANCE was een ode aan de underground zwarte queer Vogue community van de jaren 70 en 80 in New York. Deze subculturele beweging heeft onmiskenbare invloeden gehad op mode, dans, housemuziek en popcultuur. 

Een van de meest schrijnende uitingen van racisme in de countrymuziek is het volledig uitwissen van zwarte artiesten uit de geschiedenis. Ondanks hun onmiskenbare bijdragen worden veel zwarte artiesten gemarginaliseerd. Hierdoor krijgen hun werken niet dezelfde kansen als die van hun witte collega’s. Het bewust niet vertegenwoordigen van zwarte artiesten creëert niet alleen een vals beeld van countrymuziek als enkel een wit muziekgenre, maar het verwijdert ook de rijke culturele diversiteit die er altijd in heeft bestaan. Zo is het muziekinstrument de Banjo het basisinstrument in het countrymuziekgenre in essentie een zwart instrument. De moderne banjo vindt zijn oorsprong in instrumenten die volgens historische gegevens werden gebruikt in Noord-Amerika en het Caribisch gebied sinds de 17e eeuw door tot slaaf gemaakte individuen die uit West- en Centraal-Afrika waren meegebracht. 

Let’s talk business

Vergeet niet dat ook aan de businesszijde van dit genre er een enorm gebrek is aan vertegenwoordiging, diversiteit en inclusie. Managers, agenten, producenten en besluitvormers in de industrie zijn voornamelijk wit. Het overheersende witte beleid heeft geleid tot het systematisch niet stimuleren van artiesten van kleur. Zo krijgen zij oneerlijke kansen voor air-time en amper promotie van hun werken. Daarnaast lijdt het gewortelde racisme ook tot subtielere vormen van discriminatie, zo krijgen zwarte artiesten amper erkenning bij countrymuziek prijsnominaties of worden zij gewoon weg geboycot. 

Beyoncé heeft dit zelf van dichtbij meegemaakt in 2016 tijdens de American Country Music awards. Na een optreden die zij samendeed met countrymuziek band “The Dixie chics” (nu “The Chics”) ervaarde zij negatieve feedback zowel online als direct uit de countrymuziek industrie. Zo werd het optreden geboycot en is haar nummer niet gedraaid op meerdere countrymuziek radiozenders. Beyoncé geeft aan dat het zeer duidelijk was dat zij als zwarte vrouw niet welkom was in deze omgeving. Zij verwijst naar deze negatieve ervaring in haar Instagram post van 19 maart jl. Dit was voor haar de reden om de uitdaging aan te gaan. Volgens Tina Knowles (Beyoncé ’s moeder) zijn haar dochters opgegroeid in Houston Texas midden in de Rodeo EN Cowboy cultuur welke centraal staat in de countrymuziek cultuur. Volgens Afro-Amerikaanse historici is naar schatting 30 % van de cowboy cultuur altijd zwart geweest. Met andere woorden; Beyonce gaat doormiddel van Cowboy Carter terug naar haar roots. Ook al zijn het roots waarvan een overheersend wit publiek beweert dat zij daar geen recht op heeft.

Het racisme in de countrymuziek belicht ook cruciale maatschappelijke kwesties. Diepgewortelde raciale vooroordelen in de gehele samenleving worden weerspiegeld en in stand gehouden door het niet vertegenwoordigen van zwarte artiesten. Countrymuziek romantiseert het rurale leven en de Zuidelijke Amerikaans cultuur. 

Ondanks deze uitdagingen is er hoop op vooruitgang en verandering. Er is een groeiende erkenning van de noodzaak van diversiteit en inclusie in de countrymuziek, met artiesten als Rhiannon Giddens, Mickey Guyton, Kane Brown en Jimmie Allen, Lil NasX met Old Town road en nu Beyoncé met haar nieuwe album die mainstream succes heeft behaald. Zij maken hierdoor de weg vrij voor toekomstige generaties van artiesten van kleur.

Door het probleem te erkennen, gemarginaliseerde stemmen te versterken en een cultuur van inclusiviteit en verantwoording te bevorderen, kunnen we allemaal werken aan een toekomst waarin countrymuziek echt het diverse karakter weerspiegelt - waar elke stem wordt gehoord en elk verhaal wordt gevierd. En wat Beyoncé nu wederom laat zien is dat zij een mega superster is en dat zij met haar talenten barrières kan doorbreken.

Keep it up Queen B 🐝